***

Żeby zamknąć przeszłość...

Jeszcze niedawno - zaledwie wczoraj,
przez myśl by mi nie przeszło, że budziłabym się inaczej
niż od twoich... pocałunków...
Nie wpadłoby mi do głowy, że nie wrócisz o stałej porze na obiad,
że nie dasz mi kwiatów ósmego...

Teraz, śmiejąc się w głos z naiwności świata,
z tego, że uwierzył w moją dobroć,
patrzę na Ciebie, w Twoje coraz bardziej puste oczy... i wiem
-to wszystko kłamstwa.
Jedyna prawda kryje sie w krwi sączącej się z pleców,
z nosa, z ust...
tych pięknych ust..
i w nożu drwiąco stojącym ponad twoim ciałem,
który błyszczy i razem ze mną śmieje się,
tak głośno się śmieje...

Twe nieme ,,dlaczego?" mąci tę pustą ciszę, doprowadza mnie do obłędu...!

Zamiast łez, ciepłe krople wszechobecnej krwi
spływają po policzkach - nie tylko Twoich...
Ja też nie mogłam już dłużej udawać, że noszę świeże
kwiaty na Twój grób i mówić wszystkim jak mi przykro,
jak mi źle.

Gdybym wiedziała...
Gdybym mogła, zrobiłabym to jeszcze raz,
żeby znowu napawać się widokiem szarpanego agonicznymi drgawkami
ciała - Twoje
ostatnie
chwile.
Moje ostatnie łzy,
zalegający kurz na półkach
i zwiędłe róże.

autor

Atropos

Napisany: 2007-11-22 Dodano: 2007-12-07 20:12:25

Ten wiersz przeczytano 503 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie