Wierzba rosochata i pastuszek

Od lat wielu w szczerym polu,
Stoi sama jedna.
Wichry szarpią ją za włosy,
Jest naprawdę biedna.

Nie pamięta nikt z żyjących,
Kto ją tu zasadził?
Czy sąsiedztwo jej zapewnić?
Nikt się nie poradził.

Łachman kurzu ją okrywa,
Gdy jest dzień upalny,
Kiedy z gwizdem nad nią lata,
Szalejący halny.

Zimą kryje szkielet czarny,
Łachman śnieżnobiały
W tym odzieniu musi przetrwać,
Groźnej zimy szkwały.

Lecz gdy minie sroga zima,
I słoneczko błyśnie,
Najwspanialszy sen o wiośnie,
Także jej się przyśni.

Wielką radość znów jej sprawi,
Ten biedny pastuszek,
Co z gałązki robiąc fletnię.
Włoży w nią swą duszę.

Na pastwisku tuż przy lesie,
Brzmi fletnia wierzbowa,
Dziwne drżenie ma w swym głosie,
Znak, że skargę chowa.

To pastuszek z jej pomocą,
Chce wykrzyczeć światu,
Że nikt nie chce mu dopomóc,
Jak złemu psubratu.

Wierzba smutne gnie gałęzie,
I liśćmi szeleści,
Bo choć głowę ma ogromną,
W niej się to nie mieści.

Teraz ją nie cieszy wiosna,
I zieleń na polach,
Tak głęboko ją wzruszyła
Pastusza niedola.

autor

jarmolstan

Dodano: 2009-01-23 08:11:35

Ten wiersz przeczytano 3202 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie