wierzę

Moim zdaniem tekst kładą na łopatki błędy składniowe.

Po kolei:

Co jest podmiotem lirycznym w tym wierszu?

- wieczność.

I jak ją widzi poet(k)a?

- peelka , pozostałymi (jej) włóknami nadziei
ciągnie (gdzie? lub co? - niewiadomo).
Czy gdyby „pociągała” za włókna nadziei – byłoby
lepiej? Nie wiem, bo za chwilę pojawia się:

„narzuconą władczymi ramionami
bezgranicznej dobroci”

Logika nakazuje mi myśleć, że zamiast „narzuconą”
powinno być – okryta.

I jaki powstaje obraz?

Wieczność,
okryta władczymi ramionami bezgranicznej dobroci,
pociągała za (ostatnie) włókna nadziei.

I dalej:

Starością zakryła pozostawione ślady
i znów przysiadła,


pozorną niepamięcią minionych
światów

wspierała
kolejne życie.

a teraz całość:

Wieczność,
okryta władczymi ramionami bezgranicznej dobroci,
pociągała za (ostatnie) włókna nadziei.

Starością zakryła pozostawione ślady
i znów przysiadła.

Pozorną (niepamięcią minionych )
światów

wspierała
kolejne życie.


Czy jestem zadowolona z takiego zapisu? Nie!
Nie podobają mi się „władcze ramiona bezgranicznej
dobroci”, „włókna nadziei”.

Ale jest pomysł. Ta „wieczność” jawiąca się jako
przyjazna, zapobiegliwa, i dbająca o kolejne pokolenia
(życia) kobieta(?)
bardzo mi się podoba :)
Pozdrawiam :)

Fajny wiersz, choć smutny, ale bardzo prawdziwy...
tylko ten rym na końcu jakos mi nie pasuje. Poza tym
jest ok:-)

Wiara, bez niej, tak jak bez nadziei i miłości nie da
się żyć. Dobrze poprowadzony temat, zatrzymuje.

w końcu trochę optymizmu w tych wszystkich jesiennych
smutkach ;) piękny wiersz

Jak w porach roku zapisuje się życie. Niektórym udaje
się wypełnić je ku dobru innych. Inni, przymuszeni
okolicznościami i warunkami - muszą powalczyć o
siebie. Skrycie nadchodzi starość. Pozdrawiam ciepło,
dziękując za pamięć...

Ładny, skłania do zadumy i refleksji, pozdrawiam
cieplutko :)

wieczność ciągnięta włóknami nadziei :) Urocze :)

Ciekawy wiersz;wspierając skrycie
kolejne życie..szansa....Pozdrawiam.

I tu smutno, choc z optymistycznym zakonczeniem ;)

sorry. we got only one shot in a bar of life

panta rei......

Świetny wiersz, wiara czyni cuda. Zmusza do refleksji.
Pozdrawiam Autorkę.

.........przemijanie i odradzanie............. z
przyjemnością punkt....pozdrawiam przemijających liści
szelestem....;-)))

Bardzo ciekawie przedstawiasz to na co każdy musi
czekać, niektórym to i bez czekania i za życia ślady
spokoju nie dają...powodzenia

Bardzo dobry wiersz..podoba mi sie.. :)