Wieś mojego dzieciństwa

Dziś po latach, gdy młodość swą czasem wspominam,
o minionym dzieciństwie rozmyślać zaczynam.
W świecie szarości miasta, stukotu tramwaju,
tęsknię za lasu szumem i pluskiem ruczaju.

I widzę życie na wsi, tak jakby na dłoni,
a wspomnienia najsłodsze moja pamięć goni.
Znowu pachnie mi mleko świeżutko dojone,
obok krów stoją konie od pracy spocone.

Słyszę dźwięczną muzykę, jaką dają kosy,
ostrzone po zagrodach, gdy wyzłocą się kłosy.
I czuję zapach trawy koszonej przy lesie
i rześki chłód znad rzeczki, gdy wiatr go przyniesie.

Znam też oddech gorący południa skwarnego,
co otacza żniwiarza kośbą zajętego,
gdy od świtu do zmroku dnia pracowitego,
od kosy nie odrywa wzroku skupionego.

Znam chłód źródła leśnego, co z ziemi wypływa,
gdzie latem w zimnej wodzie bańka z kawą pływa,
to najlepsze jest picie na skwarną pogodę,
bo na wnętrze rozgrzane sprowadza ochłodę.

Nawet widzę te krowy, przeze mnie pasione,
które leżą pod lasem, mając z drzew ochronę
i żałosnym ryczeniem wciąż mi znaki dają,
że do łyka tej wody, także prawo mają.

Dzisiaj nie ma już tej wsi, ani tej zagrody,
znikło nawet źródełko krystalicznej wody,
jest jeszcze tamta łąka, ale jakaś mała,
a z lasu sosnowego kępa drzew została…

autor

M.N.

Napisany: 2017-05-12 Dodano: 2017-05-12 07:31:55

Ten wiersz przeczytano 1659 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie