Witaj...
Szukałam cię przyjacielu,
Jesteś...
Znowu dusza pogubiona
I serce zalane bólem
Kolejny raz z własnej woli
Weszłam na ścieżkę
Łez i obietnic bez pokrycia
Na końcu której nie ma już nic
Przerażająca cisza po bitwie
W której nie ma wygranych
Są tylko pogrzebane marzenia...
Witaj powracający wierszu....
Dziękuję że jesteś
Komentarze (20)
Wiersz zniesie i wyrazi wszystkie emocje.
Najważniejsze,aby owych smutnych było jak najmniej.
Pozdrawiam.
Marek
To nie tak...smutek ostudzi się i los uśmiechem
zachęci do lepszych dni...Pozdrawiam serdecznie...
Smutek wielki...pozdrawiam serdecznie.
Czytelnie o terapeutycznej roli poezji. Miłej soboty:)
Poruszajace slowa pozdrawiam