wołanie

pomóżcie mi w słowach tych cały ból utopić
bez powietrza zostawić przeszłe dni cierpienia
strach mi nie pozwala łykiem śmierci popić
życia mego strzępów ukoić łaknienia

raz tylko i jeden straszny błąd urodzony
w mętliku mych wspomnień przemyka podstępnie
jak myśl ze już nigdy nie będzie wybaczony
zadzwoni choć po latach do drzwi mych posępnie


wyłaniam się powoli najpierw oczy i usta
pośród mgły zwątpienia nie ma miłości
w ukryciu przed życiem przeczekam pusta
na ostatnie spojrzenie matki mej-litości

autor

agablue

Napisany: 2008-10-15 Dodano: 2008-10-15 17:10:29

Ten wiersz przeczytano 673 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie