Wróciła do Świętochłowic przyroda

Ilu z nas nie ma własnej ojczyzny, ilu?

W krótkich spodenkach latałem
po hałdach śląskich wzgórzach
Z ich czarnych szczytów do gwiazd sięgałem
Za widnokręgiem marzyłem o podróżach

Świat w tamtych czasach był mi nie znany
Widywałem co dzień to samo, nie było zmiany
Kominy hut, kopalń dymiły, kopciły bez przerwy
Szarość, bez błękitnego nieba ,stargane nerwy

Rwałem się do nauki i innych światów
Mój świat był zatruty pyłem i gazami
Łąki za miastem, szare bez kolorowych kwiatów
Dziś Śląsk pięknieje, brud już jest za nami

Wróciła przyroda, rozkwitły drzewa ,zieleni pełna nisza
W konarach dziś śpiew i trele, a była tylko cisza
Parki w barwnych rabatach, brudowi zamknięto bramy
Noce barwne, gwiazd rój, tęsknotą do nich uciekamy

Kochać to co bliskie, matczyne,
to mieć w sobie miłość nostalgiczną-
bez względu na czas i pobytu miejsce,
zawsze się jest przy swojej kolebce.

A kolebką to dom w którym piec z gotującą się strawą,
dotyk matczyny rąk, i przyjaciół w krąg.
Kochać to co za oknem, znajome drzewo i jego owoce,
kochać tych co naprzeciw patrzą z okien.

Dziś i ludzie są inni, w kolorach idą przez życie śmiali
Jeszcze wczoraj w ciężkiej robocie i w brudzie trwali
Przesuwam palcami klawiaturę życia i słyszę
mała ojczyzna śląska pulsującą życiem i słyszę znowu ciszę

Autor:slonzok
Bolesław Zaja
http://www.slonzok.mojezdjecia.net/blog/
Poetazeslaska.SimpleSite.com

autor

slonzok

Napisany: 2017-03-01 Dodano: 2017-03-01 06:19:45

Ten wiersz przeczytano 246 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie