Wspomnienia-rzeczywistość

Za oknem zmierzch zimowy
Twe serce pełne smutku
Mój gest pełen wymowy
Był wart swego skutku

Uśmiech na twarzy
Choć ból gdzieś w głębi
Kto Śnieżynkę zważy
Smutek jej, co w sercu się kłębi
Choćbym był Rafaelem
Lub samym Szekspirem
Tylko przyjacielem
Byłem
…
Życie jak gwiazdy na nieboskłonie
A on jeden pośród nich tonie

Żaglowiec z portu odpływa
Silnym wiatrem napędzany
Kolejne porty zdobywa
Jest przez wszystkich lubiany
Prawdę zna tylko on
Co jego życiu jedynie nadaje ton
…
Za oknem świt wiosenny
Twe serce pełne niepewności
Mój gest jest już Ci niepotrzebny
On nie chce już tej odległości
…
Żaglowiec choćby nie wiem jak wspaniały
Bez wiatru jest tylko obłudą kochania
…
I ten wiersz, który w wymowie jest biały.
To już prawdziwy koniec mego pisania.

autor

Barti

Dodano: 2008-06-13 17:40:21

Ten wiersz przeczytano 434 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie