Wspomnienie
opowiadanie gwarowe
Wspomnienie
Tata syćkie swoje kuzynki nazywoł siostrami
syćko jedno z ftoryk Rojów…Totyz miałak tyk
zokopiańskik ciotek i miała…
Bocem cie ciotko Heleno kieś się spowiadała
na drewnianej pościeli w biołej izbie.Bez
okna zazierały niebieskie jak niebo wysokie
dzwonki,ostrózki i holne tojady…
My malućkie dzieci poskurcane w kącie ze
strachu i nie bardzo świadome co się
dzieje,odmowialimy na głos zdrowaśki i
ojcenase co fto umioł…
Jaśka ciocynego syna nie bocem ,kańsi
pewnie w kącie płakoł ze się ostanie som
jeden na tym świecie…
Bez tele roki przybacuje się mi tyn Twój
pogrzeb .
Telo napisali o tobie ksiązek a jo to wiem
ześ ukochała tom nasom holnom ziem i nute i
fciałaś jom ozesławić po świecie.
Harnasi Symanowskiego przecie grajom po
dziś i nase stare nuty góralskie wyskakujom
z muzyki operowej,hipkajom przy watrze nasi
góralscy chłopcy ino o tobie zabocyli tak
jako i o nos zabocom.
Przecie ostawiyłaś swoje przemyślenia w
ksiązkak w nucie i na obrozkak malowanyk na
śkle.
Jesce choć fto przybocy Paryż i premiere
Harnasi.
Jo zaś przybacujem se wasom
chałupe,drewnianom,pochniącom,cyściućkom
pełnom tajemnic. Ubrania góralskie piyknie
usyte ozdobione w hafty
staroświeckie.Wykrochmolone biołe haftowane
kosule z wielkimi kołnierzami ponizej
maszyna do sycio,marzenie nie jednej
dziywcyny…Polana niebieściućkik dzwonusków
na wiesne wkoło chałupy…
A pote umierała po malućku tak jej
markociyło się za wami.Dopiero wtej kie
Jasiek się oswobodziył od opiekunów i wzion
się w gorść zacyna znowu ozywać nowymi
dźwiyrzami,oknami .Przezierały się w sybak
zielone liście i zółte śliwecki i niebo
pełne gwiozdek. Płakała i śmioła się twoimi
wnucętami a dzisiok już prawnuckami…
Wracajęcy się ze skoły odwiedzałak cie
casem na Pęksowym Brzyzku a pote innemi
drógami słak bez zycie. Dziś się mi
przybocyłaś przed dzień imienin mojej mamy
i twoik i innyk jesce Helen z tyj
rodziny…Hej Boze jak to zycie wartko się
mijo,jak wartko…
Komentarze (25)
Dopóki pamięć, dopóty i człowiek żyje, skoruso:)))
Piękne opowiadanie.. ta atmosfera, opisy w nich
zachowany tamten tajemniczy świat..
Życie stanowczo zbyt szybko mija..
Pozdrawiam :)
Bardzo ładne wspomnienia. Pozdrawiam serdecznie
Dużo dobrego Helenom . Ładne wspomnienia.
Pozdrawiam
piękne wspomnienie o kuzynce pozdrawiam
Piękne wspomnienie. Fajnie ,że żyje to Jej miejsce, bo
pamięć może żyć nie tylko w Twoim sercu.
Pozdrawiam
Witaj skoruso. Mój dziadek nazywał moje kuzynki razem
ze mną, że jesteśmy siostrami. Stare dzieje. Ale miłe
wspomnienia, jak Twoje. Pozdrawiam serdecznie
Jalu Kurek. Błąd gramatyczny. Przepraszam.
Hm. Ciekawe. Jeśli był taki zwyczaj nazywania kuzynek
siostrami - to bohaterka twojego wiersza miała całkiem
liczna rodzinę. O ile wiem z Księgi Tatr - to tutejszy
zwyczaj . Ale np na Klimka Bachledę ( dziecko
nieślubne) mówiono - ten Klimek od Zośki.
Bachledzianki oczywiście - zamężnej Galicowej. Bo
Zośka nawet na spowiedzi u ks. Stolarczyka nie
zdradziła mu, kto był ojcem dziecka. Opis izby
góralskiej i odzieży - ulał, wymaluj - jak z muzeum.
Sądzę, że takowych sprzętów juz dawno nie ma w
codziennym uzyciu. Czy jest jeszcze biala izba i
czarna? Biała dla gości a czarna (czyli zakopcona) dla
domowników. Tak to opisał Jan Kurek.
Z przyjemnością przeczytałam Twoje
wspomnienie, o uzdolnionej kuzynce ojca. Miłego dnia.