Wybaczenie

Idę sobie ulicą, jest wesoło, niegroźnie,
Nagle patrzę: jakiś człowiek biegnie do mnie tu,
Zbliża się, krzyczy. Napięcie rośnie,
Uderzył mnie w twarz. Wybaczyłem mu.

Jadę na wakacje- całe dwa miesiące,
Tyle rzeczy się wydarzyło, tak wszystko naraz,
Wchodzę do domu: krew pulsuje, usta gorące,
Złodziej okradł mieszkanie- i on wybaczenie znalazł.

Wracam ze szkoły, cisza panuje głucha,
Telewizor, wiadomości, czy to ma jakieś znaczenie?
Sensacja! Matka mi pod kolami wyzionęła ducha,
Obok morderca zapłakany- zostaje tylko tępe wybaczenie...

Ojciec w szpitalu, zawału się nabawił,
Powoli znalazłem już wspólny z nim ląd,
Ale odszedł... mnie samego zostawił,
Wybaczyłem szczerze lekarza wielki błąd,

Mały dół mnie złapał, psychika w gruzy legła,
Determinacja, pętla, sznur rzucić do byle czego,
ŚMIERĆ. Rodzina w edenie, a ja do piekła,
Potępiony...NIE WYBACZĘ SOBIE TEGO!!!


*****

Jezus powiedział: "Przebaczajcie waszym wrogom"

A ja się pytam: "Czy ja bylem dla siebie wrogiem?"............

......................milczenie jest odpowiedzią

umieć wybaczyć bliźniemu jest cnotą. umieć wybaczyć sobie jest sztuką.

autor

Paweł Wosiak

Napisany: 2004-05-04 Dodano: 2008-08-20 00:27:03

Ten wiersz przeczytano 602 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie