Wypalanie

Powiedz mi proszę, gdy nieczuły się stanę
Mam dobrą wymówkę, że służba mnie niszczy
Zrozum, gdy dziecka z przedszkola nie odebrałem
I wybacz, że znów kwiaty nie przyszly

Staram się często oczy przemywać, chcąc wypłukać to co widziały.
Biję się w serce, by je otrzepać
Z emocji i łez, co nakapały.
Szklankę przechylam, żeby zapomnieć
A jest ich dużo, tych wszystkich wspomnień.

Cudowna z Ciebie kobieta. Wierzę, że dasz radę.
Ja zrzucę to wszystko, zamknę w metalowej szafie.
W biegu czekam na te dni, aby Cię przytulić
Powoli, byśmy jak kiedyś się czuli.

Ten świat był nasz, a gdy tego chcieliśmy to przestawał istnieć.
Czuliśmy go, jak na gałęzi dwa liście.
Teraz w pędzie chwytamy chwile
Złapmy i dużo, nie liczmy ile.

autor

Zantes

Napisany: 2018-07-17 Dodano: 2018-07-17 13:31:59

Ten wiersz przeczytano 1000 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie