Zabijasz

8 dobowy cykl stworzenia świata, związany z niepokalanym poczęciem.
Coś z niczego, fascynacja. Prawdziwy cud.
Dzień 9 był dniem oddzielenia warstw. Góra i dół.
Podobno coś pośrednio, wpajane do głów małolatów.
Dorośli naprawdę w to wierzą.
Samobójcy trafiają do piekła, by cierpieć.
Język ognia.
Kara, za świadomą rezygnację z życia.
Stawiam moje życie problemowo, na wadze, twarzą ku Mekce.
Bez wartości. Wypłakuję oczy, które osłaniają jedynie kraty rzęs-mojej ślepoty.
Następnego dna zjadłam śniadanie.
Nieświadomie rosnę w siłę, niesprecyzowaną. Przybywa mi duszy.
Roniąc łzy.
Tego wieczoru pieściłam moje blade ciało delikatnym ostrzem noża.
Gaszę papierosy.
Cynamonowe perfumy, oplatające moją skórę. Domowej roboty.
Zapach goździka wyparł opary bólu.
W tydzień straciłam pamięć, oraz dużo krwi.
Ubrałam się w czerwień i czerń, brudzące moje białe niewinne sukienki.
Trafiłam na dół, umieszczona tam przez ręce plastikowych kwiatów.
Kopuluję z robalami.
Przyjaciółka dżdżownica.
Cechuje was totalny brak zrozumienia.
Skończył się mój żywot.
W ten smutny sposób, zupełnie nieoczekiwanie:
Po prawie 9 miesiącach, przez które miałaś mnie w sobie.
Trując dzień po dniu.

Zgasiłaś moje zycie: papierosami.

autor

Ziti

Dodano: 2006-01-17 23:43:31

Ten wiersz przeczytano 489 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie