Zaczynam iść ku dniu

zaciera ślady sen
wykluwa się ze zmęczenia
pokaże słońcu styczniowy cień
Zaczynam iść ku dniu
na szlaku słowa
Bolesław
Zacieram ślady snu, wykluwam się ze zmęczenia, dziś styczniowe słońce pokażę mi mój długi cień. Zaglądam za firankę dnia, odchylam a tam noc przepastna, jar głęboki gdzie poświacie pasemko srebrne strumyka.
Ubieram się w nowy poniedziałek i zacznę iść ku dniu, na szlaku nowych słów,
które składać będę w wiersze, oby nie były tak ponure jak dzisiejszy mgielny poranek.
W głowie układam co zrobię dobrego, a gdy się nie uda , a gdy się nie uda jak zawsze, nie dostrzegę, ze po drodze coś potrąciłem, i nie wszystko jest tak jak sobie obmyśliłem.
Więc ruszam , po drodze będę rozdawał uśmiechy, z taką swawolną myślą podążam do ciebie.
Po drodze idąc nie nazbierałem kwiatów, zrobię śnieżkę i pozdrawiając rzucę ja w ku ciebie
Rzucę tak by upadła u twoich nóg, inaczej bym nie mógł
Gestem przyjaznej dłoni witam sam i razem z tobą – zgadnij w którym mi uchu dzwoni.
To taka sympatyczna wróżba, znam ją z dzieciństwa zgadniesz dostaniesz cukierka
Ponieważ zgadłaś, bo to było lewe, a nie oba uszy, cukierek słodki, i nikt mnie od ciebie już nie ruszy
Miłego dnia- uśmiechnij się do mojej pisaniny, winno ciebie trochę rozbawić, i od rana na nogi postawić

Bolesław Zaja slonzok

autor

slonzok

Napisany: 2023-07-24 Dodano: 2023-07-24 15:51:10

Ten wiersz przeczytano 539 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie