zagubiony

Często w dźwiękach lasu zagubiony
W oczach, odbicie marzeń niespełnionych
I choć w tafli myśli zanurzony,
to wciąż zagubiony, zagubiony, zagubiony.

Często w karczmie, blaskiem ognia oświetlony
Z wędrowcem mrocznym, o świecie mówię
niezmierzonym.
Taki jest mój umysł
Zagubiony, zagubiony, zagubiony.

I choć staram się pisać co czuje,
to wiem, że słowo, mych myśli nie pojmuje.
I chodź pisał bym latami, nie opisał bym uczucia,
które czas opisuje sekundami.

Śmierci dług swój, przyjdzie spłacić czas,
w końcu mam go już ponad osiemnaście lat.
I co ja jej powiem?
Co ja powiem, gdy stanę przed Bogiem?
A co jeśli Bogiem, był mroczny wędrowiec?

Gdybać można w nieskończoność.
Ja zaś w nieskończoność będę żalu ogniem płonąć.
Ja zaś w nieskończoność, będę żył przemyśleniami.
Czy to świat jest nieskończony?
czy to może ja w nim,
zagubiony, zagubiony, zagubiony

autor

wena magia i noc

Dodano: 2007-04-04 00:05:01

Ten wiersz przeczytano 464 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie