Zakamarki przeszłości

Kwiaty poranną rosą strzepywały resztki snu,
a już słychać krzykliwe głosy ptasiego zgiełku.
Wiercą się, skaczą po gałęziach z myślą o założeniu gniazd śpiewając pieśni codziennego życia.

Wróble, zięby, sikorki wzajemnie się nawołują, szemrzą niczym falująca woda, popisują się radosnymi trelami. Jaskółki trzepocząc skrzydłami ślizgają i szybują w powietrzu we wszystkich kierunkach, wykonując swój niezwykły taniec.

Jechali wiejską drogą, wiosenne słońce wędrowało z uśmiechem po pełnych kolorów polach i łąkach.
W oddali widać było sylwetki pasących się krów, zając przebiegł przez drogę, za zakrętem spłoszyli sarnę z młodymi. Pobocza żółte od kwitnących mleczy, nad nimi białe motyle.

Minęli niewielką rzeczkę ze skrzącą się wodą, jakby ktoś rozsypał w niej diamenty, a tafla jeziora mieniła się srebrną łuską. Nad brzegiem wody wierzby przy powiewach wiatru trzęsły swoimi baziami, a żółte świetliste pierwiosnki i słodko pachnące fiołki ozdabiały pas łąki.

Kwitły drzewa owocowe, a psotny wiatr płatki
im rozrzuca, na ziemi wyglądają, niczym śnieżynki.
Młode brzózki migocąc listkami, stoją uroczyste z powagą jak młode panienki na ślubnym kobiercu, w otoczeniu słodko pachnących mleczy przeobrażających się w dmuchawce.

W niewielkim lasku młode paprocie i orlice
wyciągają swoje zielone macki ku słońcu
przebijającemu się przez gałęzie drzew.
W przydomowym ogrodzie rozłożyste azalie,
prymulki, bratki, rododendrony wybuchły paletą jaskrawych kolorów, w pąkach piwonii
drzemie dziewiczy róż.

Kwiaty bzu odwdzięczając się swoim bytem,
prezentują bogate kiście, uginają się pod ciężarem, a swoją słodyczą przyprawiają o zawrót głowy.
Wiosna dumnie podniosła głowę, i pokazała światu luźno rozpuszczone włosy ferajną wspaniałych kolorów.

A ona zaś dała się ponieść wiatrowi pamięci,
który przywołał wspomnienia z zakamarków
przeszłości. Wspomnienia przechowujemy w sercu, a nie tylko w głowie, dlatego mogą trwać wiecznie.
Nie starzeją się i zachowują młodość, pomimo
nieubłaganego upływu czasu.

Tessa50
Szczęście podobne jest do motyla – nigdy nie
goni za człowiekiem, tylko człowiek za nim.
Magdalena Samozwaniec

https://www.youtube.com/watch?v=yHMVfWdv_e8

autor

Tessa50

Napisany: 2024-04-04 Dodano: 2024-05-04 11:09:36

Ten wiersz przeczytano 391 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie