Załatwienie pobytu w Kanadzie.

Batory, statku jedyny dokąd kierujesz swój rejs?

Miałam już sponsorstwo na pobyt stały. W marcu spodziewałam się pierwszego wyjazdu do Konsula do Buffalo.
Nastał śnieżny i mroźny luty. Siedziałam w domu i oczekiwałam lepszej pogody. Napisałam kilka listów do kraju. Odpisał mi mąż.
- Czemu do cholery nie przysyłasz mi pieniędzy, nie mam węgla, głoduję. Odpisała mi siostra.
- Broneczko, wiesz, że mąż mnie porzucił, żyję w nędzy przyślij mi na mieszkanie. Jestem chora i troje dzieci chodzą głodne.
Odpisał mi najstarszy syn:
- mamo wszystko dobrze. Staraj się jak najszybciej nas zabrać, siedzimy bez pracy, na walizkach.
Córka tylko mnie pozdrawiała, prosiła, żebym wracała.
Syn Jurek był jeszcze na studiach pisał:
- mamo zabierz mnie jak najszybciej, kończę studia, Basia mi opłaca studia. Najmłodszy syn, wziął się za chlanie. Zbierał butelki na piwo. To wszystko trzymali dzieci w tajemnicy po to żebym nie wiedziała co dzieje się w domu.
Po krótkim czasie dowiedziałam się, że mój mąż ładnie sobie hula. Do dyspozycji miał Ładę i Żuka. Żuka sprzedał, a Ładę rozwalił. Wynajął sobie kierowcę do wyjazdów na zaloty.
Wyjeżdżając do Kanady kupiłam opał, zostawiłam mu pieniądze, cztery tuczniki i trzy duże byki, oraz zebraną marchew do sprzedania i skasowania /0,5Ha/. Mąż wszystko sprzedał, a kasę przehulał.
Mając Zajazd w ajencji dałam dla siostry pieniądze na trzy mieszkania dla jej dzieci.
Syna Jurka by dokończył studia wspierała pieniężnie moja córka.
Czy można oszaleć? Można! Miałam pieniądze tylko na kilka znaczków do listów i ponad tysiąc dolarów długu dla ludzi, korzy użyczyli mi kąta.
Nie oszalałam. Rano pojechaliśmy obcinać winogrona. Śnieg po pachy. Dwa lewe buty były zasypane śniegiem. Zerwał się
wiatr, liznął skrzydłem po jeziorze i rzucił na nas lawinę lodu ze śniegiem. Policzki miałam pokaleczone od lodu. Nigdy nie widziałam podobnego zjawiska.
Pewnego dnia usiadłam i napisałam pierwszy mój wiersz pod tytułem "Tęsknota". Nadany 16.4.2015.
Zbliżała się wiosna. Ogarniała mnie niesamowita tęsknota za rodziną i krajem. Prosiłam Boga, żebym chociaż nie postradała zmysłów.
W marcu byłam W Buffalo w Consulacie na rozmowie z consulem. Papiery i załączniki miałam dobre. Następne spotkanie mam mieć w czerwcu.
Niech tylko dostanę papiery, to zaraz idę do pracy legalnie i nadgonię stracony czas - planowałam.
Pewnego wiosennego dnia Rysia zawiozła nas do sklepu Kmart. Poszłam do działu dziecięcego. Wryło mnie w miejscu, zacisnęło gardło. Przecudne ubranka, piżamki, sukieneczki, buciki, zabawki były w dotknięciu mojej ręki.
- Boże dopomóż mi to wszytstko przetrwać, przeżyć a uszczęśliwie swoje dzieci i wnuczki tymi pięknościami. Boże, daj mi zdrowie, by tego doczekać. W nocy prześladowały mnie te piękne rzeczy w Kmarcie, zmory straszyły mnie a serce dawało znać o chorobie.

Boże dopomóż, jeszcze trochę...

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2015-10-27 Dodano: 2015-10-27 21:48:09

Ten wiersz przeczytano 1867 razy

Oddanych głosów: 46

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie