Zapach deszczu

Jeszcze go nie widać,
a już czują go zmysły,
jeszcze go nie słychać,
a pcha go wiatr zza Wisły...

Wypiętrzyło się duże kowadło,
zrobiło się szaro i mglisto,
wzbiło się ptactwo, bo zgadło,
że spektakl natury już blisko...

W lesie już słychać fanfary,
tuman kurzu oko zaprószył,
w płocie deski zatrzeszczały,
aż gołąb się naburmuszył...

Znowu liście się ruszyły,
zarysował na niebie front,
mnie myśli ucieczką kłębiły,
bo tlił już się gromów lont...

Zanim pierwsze krople spadły,
jego woń zewsząd napływała.
Z daleka już zboża się kładły,
i po łąkach wichura ganiała...

Powietrze lasem przefiltrowane,
nasycone źdźbłami mchów,
i skarbami runa asygnowane,
pokrzepiło mnie aż zdrów...

Nagle grzmot rozpruł chmurę,
ziemia zadrżała z pragnienia,
krople w szkwału wzięły górę,
a las spowiła aura zamglenia.

Lało teraz tak bezlitośnie,
jaskółki w bezruchu zamarły.
Zacinało po twarzy nieznośnie,
a krople z suchości obdarły...

Pola pokryły jeziora deszczowe,
rowy wzdłuż drogi się zapełniły,
słońce wyszło na chwilę jak nowe,
a liście w promieniach lśniły...

Nagle! Ładnie się już przejaśniło,
burza przez pola pognała,
błyskawicom się pomyliło,
bo wstęga na niebie zagościła.

Już go wcale nie widać,
a jeszcze czują go zmysły,
już go nawet nie słychać,
bo pogonił go wiatr zza Wisły...

autor

H.K.Wodyk

Napisany: 2013-10-10 Dodano: 2014-04-24 14:40:18

Ten wiersz przeczytano 780 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie