zapachniało tęsknotami...

Posypało śnieżnym puchem
wieczór błyska diamentami
w snach siedzących przy kominku
zapachniało tęsknotami.

Wzięły wszystkie się za ręce
poszeptały między sobą
i leciutko, jak motyle
od łez lśniącą biegły drogą.

Nie ma nocy, nie ma zimy
wiatr melodię cichą nuci
elf z zalotną iskrą w oku
właśnie barwy tu rozrzucił.

Porozwieszał w czterech stronach
błękit, taki…w kropki złote.
Czy pomylił się, czy tylko
gwiazdy przynieść miał ochotę?

I horyzont w list już składa,
bo szeleści róża wschodu
maczkiem pisze list do Ciebie
wtapia w nastrój krople miodu.

Tak tu cicho! Tyle słońca
i to ciepło, co się kryje
w każdym słowie, w każdym kątku.
Biorę oddech. Wiem, że żyję.

Jeden dźwięk mi się tu wdziera
i ze zgrzytem budzi myśli.
Hej, Kochanie, trzeba wstawać!
Trudno w snach codzienność wyśnić...

autor

Maryla

Napisany: 2006-03-07 Dodano: 2006-03-08 19:49:08

Ten wiersz przeczytano 618 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie