W zapomnienie...

Tobie słońce!

Widzę w twoich oczach strach
dłonie drżą po policzku płynie łza
świat o który walczyć chciałaś
umarł bezpowrotnie niczym sen

Twarz tak piękna niecodzienna
dziś jak mapa pełna blizn
usta kiedyś uśmiechnięte
zapomniały dobra smak

Bił cię niczym kat więzienny
bił lecz tak byś nie umarła
a ty chciałaś umrzeć przecież
i zapomnieć bólu gniew

wciąż modliłaś się do Boga
by zakończył to cierpienie
ale on jakby nie słyszał
więc przestałaś nie prosiłaś

Tamten dzień był wybawieniem
twój oprawca zginął marnie
już nie skrzywdzi nigdy więcej
nie poczujesz jego ręki

Jednak ty dziś jesteś inna
i jak ptak więziony w klatce
nie potrafisz żyć wolnością
patrzeć w słońce tak zwyczajnie

Cieszyć się ze spraw codziennych
to zbyt trudne i nie chciane
w swym milczeniu nieskończonym
chcesz utonąć i zapomnieć

Będę czekać ile trzeba
nawet i do końca świata
zawsze na skinienie dłoni
kiedy zechcesz
Twój przyjaciel

autor

AnnaZłotnik

Napisany: 2010-09-29 Dodano: 2010-10-29 13:49:22

Ten wiersz przeczytano 468 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie