Zapukałem do bram nieba...

Zapukałem do bram nieba,
Po wypadku byłem właśnie.
Może przyjmą jak potrzeba,
Nikt mi furty nie zatrzaśnie.

Nie czekałem nawet długo,
Zamek zgrzytnął dość złowrogo.
I spotkałem się ze sługą,
Wysyłanym ku niebogom.

Drzwi otworzył tak na trochę,
Blask niebieski bił od niego.
Myśli miałem lekko płoche,
Ten natychmiast pyta - czego.

Czemu głowę im roluję,
Modły zrywam planowane.
Boży rozkład ciszy psuję,
Która zawsze jest nad ranem.

Skąd ja o tym muszę wiedzieć,
Ledwo dusza mi się wzniosła.
Mogłem w wraku dalej siedzieć,
Niźli robić tu za osła.

Mogłem jeszcze męczyć ciało,
Na lekarzy czekać z Erki.
To i tak by nic nie dało,
Zharatane miałem nerki.

Połamane wszystkie nogi,
I kręgosłup w pierś wgnieciony.
Zarzuciło mnie w pół drogi,
Bo śpieszyłem się do żony.

Bo prosiła mnie - kochanie,
Wracaj szybko z nocnej zmiany.
Przyszykuję ci śniadanie,
Potem będziesz całowany.

I pieszczony ponad miarę,
Ust nie będę ci żałować.
Dałem ślubnej czystą wiarę,
Teraz musi mnie pochować.

Stałem tak przed bramą nieba,
Zasłuchany w wywód sługi.
Pomyślałem - już nie trzeba,
Nie powrócę tu raz drugi.

Wolę otchłań gdzieś w bezkresie,
Zdążać w dal, co wizję mami.
Może wówczas dusza zniesie,
Ból, że wciąż jesteśmy sami.

autor

Grand

Dodano: 2012-10-12 05:27:16

Ten wiersz przeczytano 936 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie