Zasiałam smutek

Zasiałam w swoim ogródku smutek.
Podlewam go łzami
On rozkwita zawsze wieczorami
W świetle księżyca
Gdy patrzę na niego mokrymi od łez oczami.

Siadam i wdycham jego zapach
Napełniam się nim
Wspominam czasy kiedy rosła tu radość
Ale ona uwiędła i uschłą
Na jej miejscu zasiałam smutek

On jest ciemniejszy niż noc
Dlatego go widzę
Jest cichszy niż cisza
Dlatego go słyszę

Rankiem spoglądam na niego przez okno
Napełniam się nim na cały dzień
A potem wieczorem
W jego cieniu opłakuję swoje życie

On każdej nocy jest coraz większy
Rozrasta się z każdą kolejną łzą
Mnie przerósł już dawno
Niedługo przerośnie mój dom...

Napisany: maj 2006

autor

Monniaaa

Dodano: 2006-09-20 21:23:42

Ten wiersz przeczytano 435 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie