Zaszły zmiany

Z wiekiem nic nie tracę.
Myślę dumnie.
Pełen doświadczeń,
zysku,zmagań.

Zadowolony, brnąłem tak długo.
Bezmyślnie wierząc
w słuszność mych kroków.

Lecz, tu nagle pośród śladów
W dzień pogodny
Myśl mnie naszła, wszechwiedząca.
Zabłąkana i strudzona długą drogą.
I na barki me zrzuciła prawdę srogą.

-Gdzie, są me beztroskie bracia?: Myśl niewinna,szczęście słodkie, myśl dzieciństwa.
-Gdzie, me siostry?: naiwne! Myśl o miłości rodzinie.

Byłem, jednym w śród tak wielu.
Zatrzaśnięty sam od środka.
Bez, przepychu w formie uczuć.
Łatwiej było brnąć do celu.

Teraz, wracam!
Myśl mnie karci. - Jak Ty mogłeś?
Co się stało?
Nie wyrzekaj się miłości ni ludzi, którzy ją dają!

autor

Niewiadomy

Napisany: 2012-01-13 Dodano: 2012-01-17 16:24:14

Ten wiersz przeczytano 397 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie