W Zaułku Upadłych Aniołów

Gdy niebo jest czarne jak ołów,
Wiatr gwiżdże swoją kantatę
W Zaułku Upadłych Aniołów
Do knajpy wejdź „Pod dogmatem”.

Tam życie wesoło płynie,
Choć sala obita jest kirem,
A taper na starym pianinie
Namiętnie gra „Dies irae”.

Tam dają cudowny bimberek
- Na miodzie, z dodatkiem wiśni,
A piersi biodrzastych kelnerek
Po nocach mogą się przyśnić.

I ciepło się wlewa do serca,
Chandra natychmiast się cofa,
A na pękatej butelce
Pyszni się myśl filozofa*.

Więc się wzmacniamy – to solo,
To znowu w kompanii wesołej
I razy od życia mniej bolą
W Zaułku Upadłych Aniołów.

* Co nas nie zabije, to nas wzmocni - Fryderyk Nietzsche

autor

jastrz

Napisany: 2018-09-11 Dodano: 2018-09-12 00:00:24

Ten wiersz przeczytano 884 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie