zawsze głodna

swego nieprzemijającego wobec siebie szacunku

patrzył na mnie,
w dziwnym świetle lipcowego południa,
które wówczas bardziej przypominało wieczór
moja dusza tonęła w jeziorze ciszy
od czasu do czasu pojawiały się i znikały
bezgłośne cienie nie było w tym życia

morze wyglądało jak wielka tafla lodu
patrzyłam na pozostawione odciski stóp
jakby pod wpływem dziwnego nakazu
dokądkolwiek szłam poruszałam się
w całkowitej i doskonałej samotności

pożądanie w jego oczach
mogłoby złamać mnie
w najmniej oczekiwanej chwili
momentami na wpół oszalała uczepiałam się
resztek zdrowego rozsądku

polubiłam go
twarz, w której dominują niebieskie oczy
nie pozwalające wyrazić tego, co on sam czuje
choć świetnie harmonizują z nieokreślonym
spojrzeniem
w nich iskry radości lub błyski gniewu
usta - o boże dopełniające resztę jego portretu

nie poruszałam się, nie mogłam się ruszyć
nawet wtedy, gdy poczułam że jego dłonie wędrują
od przedramion
ku mej szyi, a jedwabne opuszki palców
napotykają me wargi muskając je delikatnie

chłodny, jedwabisty welon
odrywa się od mego ciała
unosi z sobą mój zapach i moje myśli
i ta jego dłoń
rozchylająca trzewia duszy

czekałam w ciszy falochronów,
tkwiąc w absolutnym bezruchu,
noc ustępowała świtowi
stał zapatrzony
w rozmazujący się od dawna horyzont
zapatrzony w wątłe światło odległej latarni
z rozmysłem zatrzymał czas
na tyle, ile było mu potrzeba

autor

Femina (F.A.)

Napisany: 2010-03-06 Dodano: 2010-03-06 10:39:04

Ten wiersz przeczytano 767 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie