Zbawienie

Romans z mrokiem. Bije z wiersza pokusa. Nie oceniam.
Pasuje jako tekst pod mocny drut i bęben.

Heavy metal towarzyszy mi od dziecka,nawet trochę
gram,można posłuchać na YT ,wiesz a w życiu no cóż
były wzloty i upadki ale z podniesioną głowa mknę że
ku lepszemu

Heavy metal towarzyszy mi od dziecka,nawet trochę
gram,można posłuchać na YT ,wiesz a w życiu no cóż
były wzloty i upadki ale z podniesioną głowa mnie że
ku lepszemu

Bory
Bardzo dziękuję za miłe słowa,nie mam za co się
obrażać więc luz

Wiesz, co mnie zatrzymało w Twoim wierszu? Otóż, będę
szczery, jako chyba i Ty jesteś... Tak Misię wydaje...
Zatrzymały mnie "przyjazne demony"... Jak dla mnie -
znakomita metafora... Metafora życia (a to znowuż
metafora...)... I zamykanie się "w trumie własnej
pogardy"... Znowu, jak dla mnie - genialne! Brachu, że
tak sobie pozwolę, mimo że pewnie się obrazisz, ale ja
wyłącznie z szacunkiem dla Ciebie! O tym, Brachu,
teraz! Widzę, że wiesz, co w życiu ważne. I widzę, że
swoje przeżyłeś. Dlatego - szacun dla Ciebie. Nie będę
ukrywał - nie za wiersz, tylko za zrozumienie życia.

Pozdrawiam bardzo serdecznie. Wszystkiego dobrego dla
Ciebie. (heavy-metal chyba nie jest Tobie obcy, zatem
za Manowar - "Into Glory Ride!".

Trudno nazwać wiersz optymistycznym.
Demony zastanawiają.

Swoiste "Mea culpa"..., choć klimat optymistyczny(?).
Pozbyłabym się większości zaimków - nic nie wnoszą do
treści, a tylko ją psują. Czytam więc sobie :

Widzę jak cienie
Wokół płaczą
Żalą się
W ciemności natchnionej
Szaleństwem
Przyjazne demony
Zatrzymują gniew
I rozpacz
I mnie
Przy nadchodzącym świcie
Wyspowiadam siebie
I demony
Gardząc sobą
Zamykam się
w trumny pogardy

Pozdrawiam :)