Żeby nie była biała.

Jestem tu, by wetrzeć cały ołówek w kartkę.
Żeby nigdy już nie była biała, nigdy czysta.
Trzeba ją spalić, by z popiołu wyrosła na nowo.
Może ktoś ją zapisze, może testamentu wersy
spłyną atramentu strugą brunatną i bladą.

Bo umiera znów człowiek i potrzebny papier.
Ostatni przyjaciel i niemy powiernik tajemnic,
których nie chcemy brać do grobu. I on wie.
Więc zamazuje kartkę do koloru węgla.
Kurczy się serce ołówka. Bije, aż pęknie.

Śmierć niech nie pisze listu. Ja już wysłałem.

autor

nikt

Napisany: 2008-04-09 Dodano: 2008-04-09 20:05:20

Ten wiersz przeczytano 542 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie