Zepsucie świata

Nad przepascią, pośród gór
tu gdzie niedźwiedź stary król,
postawiony dziś zostałem,
by napisać, co widziałem.
A świat znów stoi zepsuty
swą niewiarą i ogłupem,
swymi codziennymi sprawy,
co dalekie od obawy.

Znów, jak kiedyś ktoś napisał,
cnotę, prawdę w straty wpisał,
młódź szaleje i mataczy,
dziwisz sie, narodzie pieniaczy?
Gdzie cnota lub wiara czasem występuja,
tam każdy w ironię stara się je ująć.

Cóż począć, gdy perspektyw brakło?
Kowala wyzwanie podjąć i mocno o kowadło
swój duch treningom poddać i hartować,
wsród ciemnoty zaistnieć i wsród nich brylować.

Walka ze swym duchem jak i z wiatrakami,
lecz porażki nie widać i mało też rani...

Zepsuł się świat wśród wydarzeń toku,
a pod koniec życia spiszemy protokół,
i gdy armageddon pytać nas bedą
"jak dobrze zarządzałeś swoją ziemską grzedą?"

wiem że częstochowszczyzny pełno ale ten wiersz był wzorowany na pewnym innym i jest tak jakby jego uwspółcześnioną wersją więc chciałem zachować rytmikę oryginału

autor

Os(s)o

Napisany: 2005-04-25 Dodano: 2005-04-27 21:14:42

Ten wiersz przeczytano 878 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie