zgubiłam
zgubiłam świat.. ja
wiosną przywołując jesień..
na własne życzenie wplątana w ból
gdy pełni ludzie uniesień..
ja.. zgubiłam klucz
znalazłam ten niewłaściwy..
nie pozwoliłam sobie trwać..
jako człowiek szczęsliwy
i zanurzona ze skroploną łzą
uciekłam ze świata grozy...
kim jesteśmy...?
uśpieni, idący obok...
ponacinani przez ludzkie mrozy
autor
Szczurołapka
Dodano: 2008-03-10 15:13:45
Ten wiersz przeczytano 518 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
Wiersz ciekawy, przepełniony smutkiem i żalem do
rozumu, który ostrzega przed niebezpieczeństwami
uczuć. A przecież miłość nadaje życiu sens - raz na
100 razy. W loterie jednak gramy.
Wiersz ciekawy, przepełniony smutkiem i żalem do
świata... Tak wiele nas krzywdzi, tak wiele rani...