ziemia

dziewczyna z brodą
brudną i sfatygowaną
pożyczoną od tych wszystkich Mikołajów
wałęsających się po ulicach
w grudniu


dama
z wąsami
czarnymi
jak strumienie wierszy
i błotniste leśne drogi
nie wiem czy
współczuć
jej
czy sobie


malarka rumiankowych pejzaży
delikatnych
jasnych równin
jak tablice wafli, które oblewa się białą czekoladą
albo cytrynowym lukrem
malarka też tych raniących niebo
pejzaży
brązowych, wyniesionych
częstujących się błękitnym tortem bogów
zachłannie, agresywnie
namiętnie
przepięknie


kangurzyca
zmęczona
zawsze pełna


muza fotografów
i burdelmama
w tłustych fałdach
oblepiona krzykliwą szminką
i opalizującym pudrem


Penelopa
cierpliwie czekająca
na całą ludzkość
i zwierzęcość
Odyseuszy


Gioconda, Nike, Wenus
i ta mała żydówka spalona pewnego
słonecznego dnia


pierwsza kobieta której dano władzę
Syberia, nie znająca czułości


nie wiem czy kochać ją, czy nienawidzić
udać że mnie nie dotyczy
nie mogę


Wielki Kanion rozpaczy
nie wiem gdzie ma
(czy ma)
serce
i czy jest ono słone ?
czy zbyt
gorące

żeby się w nim zanurzyć

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2012-04-08 22:42:24

Ten wiersz przeczytano 456 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie