Zima

Biały śnieg z nieba gęsto prószy

W tę grudniową mroźną noc

Wokół ani śladu żywej duszy

Poczucie osamotnienia podwaja swą moc

Idę sam, tą rozmazaną drogą

Którą jeszcze wczoraj szło nas tak wielu

Szybko przesuwając nogę za nogą

By na czas dojść do wędrówki celu

A śnieg coraz mocniej prószy

Tworząc wokół białe, mroźne ściany

Chcąc by każdy w tej ciemnej głuszy

Został szybko zapomniany

Nagle ogarnia mnie uczucie trwogi

Przestaję panować nad kierunku sterem

Choć to dopiero połowa drogi

Zapomniałem co było jej celem...

autor

Grzechu88

Napisany: 2004-03-19 Dodano: 2004-07-18 19:20:11

Ten wiersz przeczytano 661 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie