I znudził się Syn Boży i...

I wyruszyli ku ziemi. I wypełnili przeznaczenie spisane w księgach,
kto czekał z nadzieją, że nie doczeka, stoi przed nimi na koniec wszystkiego.
Lecz oto tkwią na wzgórzu przyglądając się, ogłupiali, zdziwieni,
bo wypełnia się. Bez potrzeby apokaliptycznych mieczy. Bez ich woli i gniewu.
Cztery konie leniwie żują martwą trawę. Już niepotrzebne, nie muszą nieść wieści,
że przybyli rycerze końca. Że teraz zaraza, głód, wojna i oblicze śmierci.

To już od wieków. Choć z innych dzbanów, nie zatrute wino nam dano,
lecz człowiek jest Zgubą. Zawsze odejdzie na bok, gdy Światło otuli ciemność czekającej bramy.
Zawsze sięgnie po Zło, bo tylko ono pozwoli mu przetrwać nudną rzeczywistość,
gdzie Dobra Nowina karty rozdaje. Błagając, by ktoś w końcu się przysiadł.

I znudził się Syn Boży i zapragnął Chaosu,
by mieć namacalny cel marnego żywota.
Zło, którego można dotknąć i oblepić się jego czerwonymi łzami.
A Dobro? Bezpłciowy blask melancholii. Zbyt spokojne pokłady zatrzymanego czasu.

Duszony nieprzemijaniem bez krzyku, gdy w środku rodził się grzech,
podpalił Pakt Nieagresji, spisany z Ojcem Serc.
Zapragnął niszczyć, rozkradać, zapragnął kąpieli w szampanie z żył braci i sióstr,
by coś działo się w Nudnym Edenie. By karmić swą nienawiść i gniew.

I oto stanęli przed ziemskim światem, Jeźdźcy Ostatniego Rozdziału,
i zawrócili, bo odebrał im człowiek to, co dla nich spisane.
I umiera ziemia, wśród wojen, głodu i zarazy,
i śmierć romansuje z trupami, a żywych ustawia w kolejce do kata.

Idealne stworzenie. Tylko znudziło się szybko mdlącą słodyczą miłości i pokoju,
w zbyt wielkim sercu, zrodził się gniew, nienawiść, adrenalina i chęć podbojów.
Syn Boży stał się mordercą, bez elegancji i gracji wymierzającym ciosy,
zaczął od Ojca. Potem przyszła kolej na wszystko, co dla człowieka stworzone.

autor

rebel

Napisany: 2010-09-03 Dodano: 2010-09-03 09:50:08

Ten wiersz przeczytano 656 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie