ŻYCIE

Czemu jesteś tak brutalne,
czemu sobie ze mnie drwisz?
Czy nie mogę tak jak inni,
tak normalnie, bez trosk żyć?

Chciałabym być, jak ptak,
tak wolny i tak szczęśliwy
i fruwać wysoko w chmurach,
niestety - to nie jest możliwe.

Czy droga, którą obrałam,
tą właściwą drogą jest?
Ale pójdę nią już dalej,
tak łatwo nie poddam się.

Może na końcu tej drogi
nagroda czeka mnie
i wszystkie moje troski,
odejdą daleko w cień.

Swe szczęście odnajdę wreszcie,
me życie odmieni się
i znikną spod nóg te kłody,
co wciąż tak gnębią mnie.

I wreszcie będę mogła
znów pełnią życia żyć,
kochać i być kochaną,
wreszcie szczęśliwą być.

autor

ziarnko_kawy

Dodano: 2010-11-10 10:39:18

Ten wiersz przeczytano 640 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie