Życiowa Rola

Dorotka pędzi po dachach świata
Syna i Ojca nie widząc wcale
kocha i kona w sercach upadłych
veni,vidi- semi, owulare

zagon co właśnie go zaorali
ukryte w prochu sensu nasienie
plon obiecując włóczęgi dłoniom
kresem wędrówki, srebrnym kamieniem

czas tak odległy
sen nie przychodzi
choć szał młodości już nieobecny
listy jak liście złote, przeklęte

dotykam bruzd bronami członków
kolibiąc serce dwukółką starą
wystygłych garścią całusów pąków
do chaty za wsią zmierzam - mieszkając

autor

woland

Napisany: 2005-11-09 Dodano: 2005-11-09 09:12:13

Ten wiersz przeczytano 535 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie