S t a r o ś ć …

piękne dojrzałe przesłanie, ja też już ją dostrzegam,
coraz mniej czasu na tak jeszcze wiele do zrobienia,
cóż z tego, że staramy się o niej zapomnieć jak ona
sama nam potrafi przypomnieć

Jakże nieubłagana jest ta biała dama - towarzyszy nam
skrycie prawie całe życie i od czasu do czasu ukazuje
się na chwile ale gdy już na dobre zawita w całej
swojej okazałości - skosi każdemu głowę - wcześniej
czy później - głucha na błagania i bez odrobiny
litości. Ciekawa treść i ładnie dobrane słowa to atuty
tego wiersza.

ponoc "kazda dobra dusza jest jako ta swieca, ktora
sama sie spala,a innym przyswieca". wiec jesli byl
ktos wlasnie taka swieca, to i straosc nie straszna...
wszystko ma swoja kolej, taka jest kolej zycia a moze
i zestarzec sie z kims u boku bedzie rownie pieknie
jak i stracic z nim mlodosc? piekny wiersz o zwyklosci
zycia, a jednak tyle refleksji.. magia.

Nie kazdemu starosc jest pisana...jezeli juz przyjdzie
w nasze progi powitajmy ja godnie...przeciez w
starosci tez nam jest do twarzy...

dobrze oddane w treści uczucia , które wzbudza utrata
młodosci, spustoszenia jakie powoduje uplyw czasu

Bardzo smutna ta twoja starość, same przykre
skojarzenia, choroby, dla niektórych niestety taka
jest dokładnie, ale jest też starość inna, pogodna z
cudownym zdrowiem i umysłem..

Starość niestety dotknie każdego it u racja...ale jak
bedzie zcasami zależy od nas samych. Wiersz
przypomina prawdę życiową.

ładne metafory,mądre słowa zawarte w wierszu,a
najważniejsze jest wnętrze duszy i to na ile czujemy
się lat,wtedy starość nie napawa nas juz takim lękiem

Koniec drogi życia opisany tak mądrze i bez buntu ...
podoba mi się.

z sympatią i chyba czułoscia przedstawiony obraz tego
etapu naszego życia...która jest nam wszystkim
przeznaczona...ładne metafory wiersza sprawiają że
brzmi intrygujaco

Zgadzam się z "babcia2" dlatego,że boję się starości i
tego,że mogę być od kogoś uzależniona.. W bardzo
posępny sposób opisałeś starość w swoim wierszu, a
przecież nie zawsze jest ona smutna;)

Rodzimy sie po to, by umrzec przeciez...po drodze mamy
tylko COS przezyc. Piszesz, jakbys sie bal starosci. A
ja mam wrazenie, ze w srodku, w sobie to ja juz jestem
w grobie...

Mówią, że starość, to coś co nie udało się Bogu.
Niestety bywa ona bardzo męcząca. Od razu przypominam
sobie chorobę mojej śp. Babci :(((. ... Twój wiersz
napawa smutkiem i zadumą....

Niestety to prawda- każdego dogoni starość. Ważne by
ducha młodego zatrzymać w sobie!

Hejka, nie strasz ludzi, niech myślą, że będą zawsze
piękni i młodzi, niech się cieszą póki mogą, stres im
przyjdzie wraz ze starością tak jak nam.