* (białe jak porcelana...)

białe jak porcelana są twarze
wędrowców porannych
mróz skrzy się w powietrzu
grozi paznokciami
drzew
z francuskim manicure


przed podróżą
w nieznane
rozpieścili żołądki
czekoladową kostką kawy


bezdomne jak cukier
na dnie filiżanki
są ich dłonie w kieszeniach
ich oczy w twarzach
które nie mają w czym się rozpuścić
wokół których zniknęło rozkoszne ciepło


dookoła szkliste kości
piasek i sól
tak na wszelki wypadek gdyby
spróbowali upaść
powitalny poczęstunek ziemi


wspinają się
na śliskie wzgórza
szorstkie powietrze
stroszy się
niczym rozdrażniony kociak
i tak codziennie
wędrują
pod włos
jak palce drapiące grzbiet zwierzęcia
w pomrukach
i sierści wiatru
w drzazgach
i suchej spękanej skórze
i w zapomnianej wciąż ciepłej krwi

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2008-01-03 15:33:21

Ten wiersz przeczytano 588 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie