*** /dotykam twoich ust/

Canisie Lupusie, blisko mi do Twojego spojrzenia na
kwestię klawiszy w tym wierszu :) Zgadza się, te dwie
tonacje mają zapis bez znaków chromatycznych.
Zastanawiam się, skąd wniosek, że dopełniacze są
uwielbiane przeze mnie? Nie Ciebie pierwszego w
dyskusji o metaforach dopełniaczowych prosiłabym o
uważność co do moich wypowiedzi i niewyciąganie
pochopnych wniosków. Nie jestem fanką dopełniaczówek,
a jednocześnie nie zgadzam się z tępieniem tego środka
wyrazu z założenia; takie modne i efektowne. Możemy
dyskutować; jeżeli chcesz poznać moje stanowisko
odnośnie metafor dopełniaczowych w poezji, to je dla
Ciebie przygotuję; przytyki są niepotrzebne.
Podwójne standardy brzmią jak zarzut, jednak... w
moich wierszach mnóstwo jest dopełniaczówek; istnieją
teksty wręcz wyłącznie z nich zbudowane (nie ukrywam,
że niektóre na przekór pewnym czasom i osobom,
nastoletnie bunty:)), na przykład ten
http://wiersze.kobieta.pl/wiersze/-kochala-sie-bogiem-
432836

Piękna poezja, wzbudzająca myśli i wspomnienia. Także
o tych wielu,, którym się nie udało mimo takich
dobrych początków i rokowań. Pozdrawiam

Pięknie.

Mariat, nie zawsze mam możliwość od razu zabrać głos
:) Wszystko w czytaniu jest uprawnione, a Twój pomysł
ciekawy i skoro go masz, to znaczy, że wpisał się w
przekaz; mój zamysł nie ma znaczenia. Od lat nie
czynię wyjaśnień odautorskich do tekstów :)

Sławomirze, "biało-czarne" pisze się z łącznikiem, tak
jak mówisz, w dodatku jest on znakiem ortograficznym,
a nie interpunkcyjnym. A jednak go nie zastosowałam;
pytanie, czy mogłam?

Dziękuję Państwu za odwiedziny i miłe opinie.
Pozdrawiam ciepło :)

Śliczności:)

można się zaczytać...
piękny wiersz
pozdrawiam

Głos oddałem wcześniej.
Na czarno-białej starej fotografii ręce też są
czarno-białe.
A klawisze są barwne, bo mają kolor czarny i biały.
Jest jeszcze inne wyjaśnienie.
Są pianiści, którzy nie lubią krzyżyków i bemoli.
Grają wyłącznie na białych klawiszach i jest to
oczywiście możliwe w dwóch tonacjach: C-dur i a-moll.
Biało-czarne ręce świadczą o dobrych kwalifikacjach
pianisty.

Wiersz oczywiście jest piękny, pomysłowy i zmysłowy.
Ale gdzie te uwielbiane przez Autorkę dopełniacze?
Czyżby podwójne standardy?

Pozdrowienia.

Piękna poezja...

Jakże inaczej i jakże przepięknie.

Myślałam, że za jakiś czas się wyjaśni, czy
biało-czarnymi rękami,
czy grasz biało
.............czarnymi rękami.
Bo to jest ważne dla przekazu. Szkoda, że autorka
postanowiła nie zabierać głosu.

Pięknie - to mało - czarująco, urzekająco, ten wiersz
unosi w krainę wyobraźni.

Pięknie.

Takie delikatne i subtelne wyrażanie uczuć i takie
kobiece...
Pięknie, Wando:)) Zachwycasz!
Dobrego wieczoru :) B.G.