~ Kanibale ~

Kiedyś po pracy, zjadłwszy obiad,
siedziałem sobie na kanapie
i nagle się zorientowałem,
że chrapię.
Zdrzemnąłem się. Sam nie wiem kiedy.
No, a gdy oczy otworzyłem,
nie w domu a na wyspie byłem.
Wokoło mnie, tubylcy tak dziko tańcowali
i wtedy wszystko zrozumiałem:
„Porwali mnie i jestem w rękach kanibali!"
Poczułem nagle, że mnie jeden naciera masłem i papryką,
pieprz sypie mi na głowę i mnie soli.
Ach, co robicie - wrzeszczę!
Wy skurczybyki!
Przecież to boli!
A drugi taki w białej czapie,
mówi: „Jeszcze.
Za mało pieprzu i papryki!”
Potem dołożył parę marchewi,
natkę pietruszki i kapustę,
a ja sam nie wiem co mam robić
i w głowie mam dosłownie pustkę.
A ten się śmieje zachwycony,
dziki kanibal! Taki cwany
i cieszy się, że zje mój móżdżek,
świeży, od lat nieużywany!
Inni, już kroją pajdy chleba,
szykują noże i widelce,
i nie słuchają tego, co im krzyczę,
że tak w kapuście - to ja nie chcę!
Byłbym niechybnie, bez litości
przez kanibali tych zjedzony,
gdybym nie został, w samą porę
przez własną żonę
obudzony.

autor

Boik

Napisany: 2018-03-25 Dodano: 2018-03-25 12:52:45

Ten wiersz przeczytano 1269 razy

Oddanych głosów: 35

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie