+++ Ku czci ofiar zamachów 11...

Ogromna ilość ludzi,ludzi zaprzątniętych pracą.
Umierali i wiedzieli co najdroższego tracą.
Te powroty do domu,do rodzin,przyjaciół,
znajomych,kochanek...
Jedna chwila i bastion rozpadł się
jak domek dla lalek.

W rękach zamachowców samolot jak
śmiertelna machina.
Tego dnia tragedia wydarzyła się straszliwa.
Życie posypało się jak domek z kart.
Dla wielu rozżalonych ludzi tego dnia
Bóg nic nie był wart.

Tyle mogło być losów,ale już nie będzie.
Gdy przypomniana ta chwila,
to rozpacz i była wszędzie.
To uczynili terroryści samobójcy.
Uciekinierzy z przed oblicza św.Trójcy.

Gdy przyszedł 11 Września ,ten dzień.
To cały świat żałoba okrył się,
a Nowy York okryły czarne chmury jak cień.
Ryk syren,płacz matek,jęk dzieci.
Każdy z nas chodź w smutku to jednak,
czuł się jak ktoś trzeci.

Te słowa nie wrócą nikogo do życia.
Ale wspomnienia i smutki wyjada z ukrycia.
Kolejna kartka podpisana łzami.
A pamięć i wspomnienia rozejdą się miedzy nami...

autor

mysterious_G

Napisany: 2004-12-20 Dodano: 2004-12-27 15:24:37

Ten wiersz przeczytano 800 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie