Niezwykła piękność

Gdy stanę między szczytami gór

Taka niezwykłość, piękność cię otacza,
i taki powab jak kształtna dłoń kobiecości,
że gdy się blisko stoi obok i wewnątrz siebie,
serce i oddech zamiera , w samotnej miłości.

Całymi dniami chodzę przesmykami,
dotykam żlebu, całą ciebie
Dzień odchodzi ,świecą tylko szczyty -
dziwię się temu cudownemu zjawisku
Wchłaniam, wchłaniam miłością w siebie
Gdy mrok dotyka szczytów, widzę, cud a ja obok niego.

Pytam sam siebie, widząc promienie , hen na szczyt górze
Kto tworzy to piękno, kto układa i maluje cudowność w naturze
Wrażliwość serc na to piękno natury, to wołanie miłości.
Wieczorny mrok szczyty zakrywa, niebo pełne światłości

Jestem Tutaj obecny, oczy zachłanne zbierają niebu gwiazdy
Przyozdabiam nimi widoczne na tle nieba , czarne drzewa
Niedostępne szczyty gór , swym pięknym łzę radości mi wyciska
Piękno gór mnie uderza, zamieniam się w pasmo szczęścia.


Autor:slonzok
Bolesław Zaja
http://boleslawzajawwierszach.blog.pl/

autor

slonzok

Napisany: 2015-07-25 Dodano: 2015-07-25 06:12:43

Ten wiersz przeczytano 808 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie