-ODDECH LUDZKIEJ BIEDY-

...........spojrzenie człowieka w ostatniej nadziei - kołysze spokojem i płomienną tęsknotą.......

**********

Sina, gęsta mgła wisi nad miastem
opary wilgoci w zimnym powietrzu uniesione
w oddechu ludzkiej biedy - jakby zgrzyt bezsilności
stargane nędzą życie - szuka choć odrobiny litości.

W oknach światła, które dają ciepło i nadzieję
do tej ludzkiej przystani zapukać aż strach
kiedyś brzydkie słowa błotem podeptały
nikt wpuścić nie chce - człowiek jest nie chciany.

Ciepło słońca prezentem było przy narodzeniu
potem nędzne życie w dziurawej katanie
w bólu niedoli usta wykrzywione marnie
tak suche jest już ciało - w net, sen śmierci je ogarnie.

Sensu nie znalazł w swoim życiu
nigdy nie zaznał spokojnego snu
w ciemnym zaułku w bramie kamienicy
nie raz zbierał kopniaki w brudzie nocy.

W tej sinej, gęstej mgle - dostrzega postać białą!
Patrząc tak, niepewnie przymruża wzrok
W oddechu ludzkiej biedy, bezsilne dłonie unosi....
Teraz przemija, bo sen w Boską otchłań go wciąga.

Marzył kiedyś o zielonych pagórkach
ciepłej strawy w spokojności zakosztować
teraz spogląda na błękitne przestrzenie
było nędzą jego ludzkie przeznaczenie.

Stało się miłości odkrycie
teraz wszystko ma już inny sens
ta kraina smakuje wieczną radością
a nowa prawda - jest wolnością.

......Echo szeleści snem wiecznym - w sprawiedliwości - odchodzą wszyscy, nie ma wyjątków......

autor

Katarzyna Marciniuk

Napisany: 2017-01-05 Dodano: 2017-01-05 13:37:09

Ten wiersz przeczytano 2626 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Toniczny Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie