1-szy listopada

Nie liczy się gest Liczy się pamięć W sercu już znicze się palą A w pamięci obrazy utworzone za życia zmarłych Się przewijają To tez pamięci znak...

Listopad...
Zimno i szaro na dworze
Liście spadaj z drzew jak opetane
A ja siedze w pokoju pod starym kocem
Na białym krześle owinięta wspomnieniami
Dziś takie wielkie święto
W końcu 1-szy listopada
Wszyscy jak jeden mąż lecą na groby
Wszyscy jednoczą sie na cmętarzu
A ja siedze w domu...

Ci wszyscy kochani leżą daleko
Ci wszyscy kochani porozżucani
Po czterech stronach świata...
Więc co mi zostaje?
Jedynie wspomnienia
I nadzieja, że ktoś zapali im świeczkę ode mnie...

[*] - dla wójka [*] - dla dziadzia ta trzecia i czwarta i piąta i szósta... dla wszystkich, których ziemia zabrała

autor

Zaire

Dodano: 2005-11-01 20:40:07

Ten wiersz przeczytano 958 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Święta

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie