Aby do...

Lato!
Hej, na jeziora,
zaterkocze kabestan.
Wybiorę dobrze foka,
by kapitan nie zbeształ.
Płynie myśl durnowata...
Oj tam, aby do lata!

Jesień!
Plony w ogrodzie
z ciepłej ziemi wyrywam.
Dzień ucieka jak złodziej,
myśl go łapie szczęśliwa
wśród coraz dłuższych cieni.
Ech, aby do jesieni...

Zima!
Znów trzaska ogień,
dłuższe rozmowy z Bogiem,
hm, raczej monologi.
Nartą wydłużam nogi.
Zimno, lecz dłużej śpimy.
I co? Aby do zimy!

Wiosna!
Radość nieludzka.
Znów się budzą paskudztwa,
robactwo maści wszelkiej,
a pan bocian z wróbelkiem
spór zaczyna radosny.
Zatem? Aby do wiosny!


Przesypują się barwne
liście w życia klepsydrze.
Piękna naszych pór roku
nikt mi z serca nie wydrze.

autor

wielka niedźwiedzica

Napisany: 2014-03-11 Dodano: 2015-06-28 23:39:36

Ten wiersz przeczytano 5563 razy

Oddanych głosów: 45

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Jedzenie Okazje Zakończenie roku szkolnego

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie