albatros
człowiek mu zazdrości
bezkresnego lotu -
istnienia bez refleksji
i bez dylematów
wpatrując się smętnie
w bezkres oceanu
rozważa sens bytu
nie ciesząc się chwilą
zapomina o tym
że homo civilis
od wolności uciekł
akceptując przymus
autor
szadunka
Dodano: 2020-10-07 10:51:44
Ten wiersz przeczytano 857 razy
Oddanych głosów: 20
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (23)
Przestrzeń, wiatr i bezkres.
Oni to mają.
My ludzie mamy wolność wyboru.
I też świadomość jej konieczności.
Podoba mi się wiersz.
No właśnie i daje się ogłupiać niczym nieuzasadnionym
strachem na łachy, bo inaczej tego określić nie można.
W gruncie rzeczy też samotnie przemierzamy jak
albatrosy ocean życia... Pozdrawiam serdecznie.
ciekawy wiersz, na TAK
My, poety, to takie niby albatrosy. Stary motyw. Dalej
żyw. Oj, odfrunęłoby się poza ten smog.
(tak mi się jakoś smutno skojarzyło.)
Niestety obecnie nasze życie jest obserwowane wszędzie
przez kamery i nie tylko. Wolność i demokracja są
zagrożone. Pozdrawiam czule:)
... a choćby wrócił do umownej wolności- albatrosem i
tak nie będzie.