ALMA MATER!

wyśpiewać najsłodszy ton
przysiadł odwzorowany nadzieją poetycznie
wyobraźnią marzeń skrytych która nie znika
wracała do pionu mocą przezwyciężania triumf
nad los burzowy cięższa u podstawy grunt
zahartowane korzenie w mchu zielonym
umysł w poszukiwaniu lśnienie diadem
by trwała wieża nasza Alma

i tylko panoszy się frywolna niedojrzałość uczuć
ideał postępem przystępna bogini
bo na pstrym i upstrzone truizmy
ze złotych i słońca nie ma w sobie
nie rozumie i nie czuje odgrywa wydumane role
kalka innych zasłaniając lęk demony za coś

ale jest! papierowa z żywego domaluj usta
odważna ognista racja płomień iskra
w uśmiechu radość łowi i napina dumę
stawia się falom przeciwnym
oczy kolejno otworzy zmysłom ostrzy noże
słuchu a węch smak i dotyk widzą!
cel miejsca z potęgą wewnątrz
a potem spali w jedno w ognisku duszy

w twórczym natchnieniu
atmosfera błękit rozpościera i drży bunt
ciemno dla grzechów, zbrodni i fałszu
na pohybel im - sztuczność martwe dźwiga
to próżność lustrzany mur narcyza wznosi
w zgodzie wnętrza zawsze własne imię
bo świat się nie rozczula rób swoje wzruszone
przestrzenie to wolność i otwarcie na innych
i pocałunek w rękę historii

a język przemówi ze źródła
Alma Mater!

być
ze sobą-sobą
choćby co nie wiem
się stało
/UŁ/

napisany Warszawa,kwiecień 2010 ula2ula poprawiony

autor

ula2ula

Dodano: 2010-05-04 14:15:50

Ten wiersz przeczytano 1739 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Toniczny Klimat Romantyczny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie