Amor śpiewa a wiatr się śmieje...

Ogród spowiły cienie, a słonce zasnute mgiełką, powoli znikało za horyzont.
Znad łąki nadciągał już mrok, a im bliżej morza tym bardziej rześki był wiatr przynosząc ze sobą zapach soli i wody,
alg i piasku.
Bardziej też było przejrzyste powietrze.

Na tle ciemniejącego nieba,
w oddali widniały maszty statków.
Wyłonił się świecąc słabo księżyc, który
srebrnymi okruchami odbijał się w tafli przypływu. Czasami pomruk fal był,
jakby nie z tego świata.
Niespokojny i żałosny jak jej odczucia.

Muzyka, zrodzona w wodzie i niesiona przez fale, budząca wątpliwości i huśtawkę nastrojów, od nadziei do rozpaczy.
Siedziała patrząc na wąskie smugi światła,
które przesączały się w szczelinach zasłon.

W mroku wszystko wyglądało tajemniczo.
Za oknem słychać było
cichy szum morskich fal.
Bez niego dnie i noce przewijały się jak
bezsensowne sceny w niemym filmie.

Na tonącym w ciemnościach zegarze,
kolejno zmieniały się czarne cyferki.
Psotny wiatr dobijał się do okien...
Cdn.
Tessa50

Noc ukazuje nam gwiazdy podobnie
jak smutek ukazuje nam prawdy naszego życia.
Philip James Baale
https://www.youtube.com/watch?v=biUv4VLW0fc

autor

Tessa50

Napisany: 2021-03-02 Dodano: 2022-03-02 19:08:12

Ten wiersz przeczytano 1954 razy

Oddanych głosów: 59

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie