Amplituda

W szafie buty stoją, takie od van Gogha.
Są jak koleje losu, nieskore do rozmów.
To nie jest czas na stawianie pytań,
to wszystko potem.
Dziś to amplituda dnia czerwoną kroplą
nieśmiało się pochyla, jak linia życia moja,
twoja i nigdy niczyja.
Po tamtej stronie Anioły zniecierpliwione porządki robią, poduszki trzepią.
Puch leci bialutki jak śnieg,
szybko wyminie deszcz, zamieni się w dreszcz,
może słońcem popraży.
Tylko on wie, co się potem wydarzy.
Nad ciałem ktoś w skupieniu pochylony,
stół, jasne, sterylne ściany,
jakby chciały zmyć grzechy życia marnego, skrzą miliony volt.
Amplituda purpurą na posadzkę spłynęła,
zostawiła odłam maleńki,
reszta wraz z duszą zastygła.
Vincent znów buty poprzestawiał, sznurowadła poplątał.
Koniec przedstawienia, pora maski zdjąć,
ktoś je depcze, idzie gdzieś, przepycha.
Patrz, już światło rozbłysło, świta.
Trzeba tylko szafę posprzątać.
Udało się. Jest spokój.



https://youtu.be/gVgIW_pBcdI

autor

Annna2

Napisany: 2020-11-07 Dodano: 2020-11-07 14:01:33

Ten wiersz przeczytano 2474 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie