Andromeda

Z cyklu: gwiazdozbiory

Coraz większy otacza mnie wiatr, kiedy patrzę w ten bezkres wszelkiego stworzenia.
A w nim – przestrzeń absolutnej ciszy i chłód,
i ogromna przejrzystość rozszczepionego w źrenicach światła –
starszego od sumeryjskich piramid,
od ruin Babilonu.
To wirowanie planet, które jest tajemnicą pędu, obłaskawia czas
biegnący gdziekolwiek, donikąd.

W ogrodzie pełnym zziębniętych kwiatów
dotykam drabinki z dzikim winem i śledzę spomiędzy chwiejnych gałązek –
migot gwiazd.
Ten blask z wnętrza przedmiotów, co przenika każdą rzecz
ma ciężar zważony
na szepczących liściach, na chropowatej korze.
Kształty oddzielają się od mroku i odsłaniają bezgranicę wszechświata
w jakimś nagłym przypływie astralnych wybrzeży – tuż obok,
na wyciągniecie ręki.

(Włodzimierz Zastawniak)

https://www.youtube.com/watch?v=oOq0M1b_Yuo

autor

Arsis

Napisany: 2015-05-18 Dodano: 2015-07-18 00:45:41

Ten wiersz przeczytano 836 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie