Ania i ja

stoimy dziś w złotej ramce
z żyrafami skubiącymi liście,
uśmiechnięte i objęte
na skrzypiących bukowych deskach
w letni, nie upalny
radosny, boży dzień

Nie widać napisu
przywołującego do powagi
tego miejsca,
nie widać krzywo obciętych krawędzi,
ni pożółkłości….
stoimy
w niezmienialnych pozach
jak posągi

Co rano, wraz z moim świtem
uśmiechy promienieją
w wschodzącym słońcu życia
żyrafy mienią się
swym złotym kolorem
szyba odbija promienie
na ścianę po drugiej stronie,
a my… my obie
stoimy z machinalnym uśmiechem
na bukowych deskach
które stały się naszą….
trumną
radosnej przeszłości

autor

byleco

Napisany: 2003-04-13 Dodano: 2007-04-02 22:29:13

Ten wiersz przeczytano 645 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie