aniołowie

A gdy noc już ciemna ,
Gdy usnęli wszyscy w prostokątnych domach ,
A miasto ogłuchło z morderczego gwaru ,
Z nieba schodzą aniołowie ,
I siadają na spiczastych dachach .

Choć zimno już trochę i szronem mieni się mgliste powietrze ,
Oni siedzą wytrwale otuleni w pierzaste skrzydła ,
Patrzą na miejskiej uliczki i śmieją się do siebie ,
Bo za dużo wspomnień i żalu zostawili dziś ludzie na ulicy ,
Teraz one jak cienie chodzą po drodze i witają aniołów .

A aniołowie , te boskie stworzenia,
Jak jasne świetliki w ciemnych zakamarkach szukają zaspanych twarzy ,
Opuszkami malują złoty uśmiech ,
Z siwych powiek wycierają gorzkie łzy ,
Czuwają przy łóżkach i różowych snach .

I gdy zbliża się ranek ,
Budzą nas słodkimi pieśniami ,
Schodzą po czerwonych drabinach ,
Trzepoczą skrzydłami ,
I znikają w białych chmurach .

autor

vale

Dodano: 2006-10-25 16:28:49

Ten wiersz przeczytano 872 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie