Arktur

Językiem płomienia z zieleni na wschodzie
Głębokim oddechem na wzgórza się wspina
I obca dla piękna jest innych lawina
Bo zbudził się Arktur dziś w moim ogrodzie

Płomieniem swej barwy tnąc nieba sklepienie
Zaszczycił swym pięknem sens mego wieczoru
A gryząc mą pamięć nie spotkał oporu
I wygryzł swym pięknem w niej stare wspomnienie

...Bo jawiąc się nocą, schwytany w me oczy
Oznacza czas lata pędzący jak dusza
I w sercu coś pęka... I sercem cos rusza...

...Po sercu Jej obraz w pamięci mej kroczy...
Rozstaniem podąża, rozrywa jak płomień...
Przed Blaskiem Arktura więc chowam twarz w dłonie.

autor

+++Teotihuacan+++

Dodano: 2005-12-01 17:18:56

Ten wiersz przeczytano 552 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie